Կոնստանտին Պայստովսկի Նապաստակի Թաթեր
Մեր գյուղում անասնաբուժի մոտ եկավ Վանյա Մալյավինը ու բերեց փաթատած ճղված կուրտկի մեջ նաք նապաստակ:Նապաստակը լացեում եր հաճաղ,թարթում եր կարմիր աչքերը:
-Այդ նապաստակը հուրահատուկ է,- խրպոտ շշուկով ասեց Վանյան:Նրն պապիկներ ուղարկել և ասել եր որ բուժեն:
-Ինչից բուժեմ-որ?
-նրա թաթերը վառված են:Անտառային հրդեհի ժամանակ նրա թաթերը վառվել են,վազել չես կարող:Տես տես կարող է սատկի:
-Չի մերնի,փոքրիկ - ասաց Անիսյան:-Ասա պապիկիտ,եթե ուզում է նապաստակին դուրս հանի այդ իրավիճակից թող տանի քաղաք Կառլ Պետրովիչի մոտ:
Վանյան Սրփեց արձունքները և գնաց տուն:Նա չեր քայլում այլ վազում եր,ոտոբոբիկ ավազոտ ճանհապարհով:նապաստակը նվնվում եր:
-ինչա այ մողրագույն?-կամաց ասեց Վանյան:Նապաստակը սուս մնաց:
Վանյան ձերքերը վերցրեց իր ձեռքերի մեջ և կառճ ճանհապարհով գնաց անտառ-պետքեր շատ շուտ նապաստակին ջուր տալ լճակից:
չլսված շոք եր այդ տարի անտառում:Շոգ փոթորիկ եր արդեն երկու շաբաթ:
Առաոտը պապը հագացրեց մաքուր շոր, ու նոր կոշիկներ:վերցրեց
փայտը և մի կտոր հաց գնաց հողամաս:Վանյան տանում եր նապաստակին հետևից:Նապաստակը ընթանրապես լռեց,մենակ մեկ մեկ թփռտում եր մարմնով ու հոգոց եր հաննում:
Կառլ Պետրովիչը նվագում եր Ռոյալ,երբ պատոհանի առաջ հայտնվեց քնձռոտված պապու տեսակը:
Մի րոպեից Կառլ Պետրովիչը արդեն ջղայնացավ:
Ես անասնաբույժ չեմ ասաց նա և փագեց Ռոյալի Կափարիչը:Այդ ժամին դաշտում գռմփաց ամպրոպը - Ես ամբողջ կյանքս բուժում եի երեխաներին այլ ոչ թե նապաստակների:
Կամ երեխա կամ նապաստակ-միևնույն է-համառորեն պատասխանեց պապիկը-միևնույնե:բուժի խնդրում եմ ես նապաստակին,կարամ ասեմ իմ փրկիչ.ես իրան իմ կյանքնեմ պարք,դու պիտի շնորակալություն ասես բայց դու խնդրում ես:
ելի մի րոպե հետո Կառլ Պետրովիչը լսեց պապիկի պատմությունը:
Կառլ Պետրովիչը վերչապես համաձայնվեց նապաստակին բուժել:Մի օր հետօ սաղ փողոցը գիտեր որ Կառլ Պետրովիչը նապաստակ է բուժում,Նապաստակի որը վառվել է անատռի հրդեհից և փրկվել եր ինչ որ մի ծերուկից:Երկու օրից հետո դրա մասին գիտեր ողջ քաղաքը:
Նապաստակին բժշկելեն:Շուտով նապաստակի պատմությունը մոռացել են:
Այս աշունը ես գիշերները մնում եի Լարիոն պապիկի մոտ:Պապիկի քունը չեր տանում:Պապիկը չեր քնում Նապաստակնել քնած եր և հետևի թաթով խփում եր շորին:
Մենք չայ եինք խմում և գիշերը պապիկը պատմեց նապաստակի պատմությունը:Օգոստոսին պապը գնաց որսի:Անտառները չորացած էին,պապիկը գտավ նապաստակ ձաղ ականջը ճղված:Պապը կրակեց հին հրացանով նրան բայց չկպավ:Նապաստակը փախավ,պապը գնաց առաջ,բայց հանկարծ անհանգստացավ:Հարաֆից վառածի հետ էր գալիս:Բարձրացավ քամի:Շնչել դժբար էր:Պապիկը հասկացավ որ հրդեհ էր սկսել անտառային և կրակը գալիս էր ուղիղ իրա վրա:Քամին փոխանցվեց փոթորիկի կրակը գետնի վրայով անլսելի արագությունով գալի էր:Պապիկի խոսկերով նույնիսկ գնանցկը չեր կարող փաղնել այդ կրակից:Պապիկը վազում էր ընկնելով,ծուղը իր աչքերի մեջ եր լցվում,հետևից լսվում եր կրակի ձայնը:Մահը պապիկին էր հասնում, և բռնում էր իրա ուսերը և այդ ժամանակ իր ոտքերի տակից դուրս եկավ նապաստակը:ինքը կամաց վազում եր և հետևի թաթերը քաշ եր տալի պապը տեսավ որ նրանք վառվել էին պապը ուրախացավ նապաստակին վրա իբրև հարազատին:Հին անտարի բնակիչ պապիկը գիտեր որ կենդանիները մարդուց լավ են զգում թե որ տեղից է գալիս հրդեհը և միշտ փրկվում են:Պապը վազեց նապաստակի հետևից ինքը վազում եր և վախից լացում էր և գոռում,սպասիր սիրելի մի վազիր այդպես արագ:Նապաստակը հանեց պապին կրակի մեջից,երբ որ նրանք դուրս եկան անտարից լճի մոտ,նապաստակը և պապը-երկուսնել ընկան հոգնածությունից պապը վերցրեց նապաստակին և գնաց տուն:տապաստակի հետևի ոտքերը վառված էին և փորը:Պապը բժշկեց նրան և իր մոտ թողեց:
-Այո ասեց պապը,ես երևի այդ նապաստակի առաջ շատ մեղաոր էի սիրելի մարդ:
-Ինչի համար մեղաոր էիյր?
-Դուրս արի նայի նապաստակին իմ փրկչին և այդ ժամանակ կիմանաս:Վերձրու ֆանարը:
Ես վերցրի ֆանարը և դուրս եկա գոմ,նապաստակը քնած եր ես ֆանառով տեսա նրան որ նրա ձախ ականջը ճղված եր:Այդ ժամանակ ես ամեն բան հասկացա:
Աղբյուրը http://stellahakobyan.wordpress.com/2014/09/23/%D0%BA%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82a%D0%BD%D1%82%D0%B8%D0%BD-%D0%BFa%D1%83%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9-%D0%B7a%D1%8F%D1%87%D1%8C%D0%B8-%D0%BBa%D0%BF%D1%8B/
